شعر تازه

اتوبیوگرافی

پنجاه و سه سال آزگار ,

این قطار بی مقصد و بی مقدار

با تنها مسافرش ,

کماکان , ........... تلک وتلک وتلک

* * *

رهگذران , برخی

صورتکهای پشت پنجره اش را

سیرت عشق!

و بعضی ,نیشریشخندش می کنند!

* * *

زندانی قطار , دیرسالیست در التزام زن و فرزند و روزمرگی

خلوتی با خود ندارد

تا که شاید سیاه مشقی بی خلوت بر اندام کاغذ روزگارش بپوشاند.

* * *

او در تاریک روشنای فکرش شبهای شعر شماره می کند!!!

(بیخود شده از خویش) ضجه میزند

اینک که بذر وباران شعر وکلام فراهمند ,

گلواژه های آزادی چرا در دشتهای اندیشه ام گل نمی کنند ؟

و من چرا هر از چندی در آن ایستگاه نور ساکن نمی شوم ؟

* * *

یاوری کن ,

تو ای شریک شعر من

ترمز اضطراری این قطارو مسافر لا کردارش را بکش ,

بکش تا پیاده شویم!

سیاهچاله 16/4/04 همایون

سیاهچاله به مسعود خیام

• شگفتا

که از پس به توان قرن
هنوز
همان سکته ی سیاه فسیل سلسله می جنباند!

* * *

مرزبانان زمخت دروازه های دگم گمان
کماکان
می مو بیو سند(1)
و ما همچنان شاهدان شهمات شکار تبار خویشتنیم

* * *

کوشندگانمان
کیهانی از تکفیر به دوش می کشند
در آرزوی ظهور آن
پرنده ی پیدا وپنهان
که به صد سال
سلام وصلوات!
تنها
تنها سه بار در آسمانمان
پر زد و پر پر زد

* * *

دوست من
تو چشم دوخته ای به اختر سوخته ای
و من
خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد(2)

1- نوار موبیوس 2- حافظ

موج سبز

بی خیال

لابلای رو یا و ر یال , گمال گشت(1) می زدم

که فصل فیس بوک تاب مستوری از کف داد

ققنوسهای <جنگاور> جوان, برگ زیتون به منقارشان,

به پهنای

آسمان ایران

با سبز کوچ رنگین کمانشان ,

شانه به شانه نشاط را نشانه رفتند-می روند

پیران پیرومان چهچهه ی سرود سبز بی مرز زدند

-می زنند

حضرت هراس , داس می زند ,می زند......

ابلیس روسفید کفر کهریزک اوست

رمضان , شعبان و اشرف چار چشم,

قداره ها کشیده و می کشند -می کشند

و من

بال در بال تو تا کهکشان قد می کشم-قد می کشم

تیغ و تیشه می زند

ریشه می زنم

انگ می زند , سنگ می زند

سبز می شوم ,سبز می شوم سبز ,می شوم سبز,......همایون 22/10/09